استاد ابراهیم قنبری‌مهر سازنده‌ی سرشناس سازهای موسیقی به خصوص ویولن و مبتکر در زمینه سازسازی است. او در سال ۱۳۰۷ش. در تهران متولد شد و از نوجوانی به کار با چوب در نجاری و مبل‌سازی (فرنگی‌سازی) روی آورد. در سال 1330 با استاد صبا آشنا و در ابتدا مشغول آموختن نوازندگی ویولن شد. بعد از مدتی به راهنمایی این استاد به سازسازی گرایید و چندین ساز را در زمان حیات استاد صبا زیر نظر ایشان و نیز راهنمایی‌های موسیو آراکلیان ساخت. پس از راه‌اندازی کارگاه سازسازی وزارت فرهنگ و هنر وقت به مدیریت آنجا مشغول شد و در همین اثنا برای گذراندن دوره‌ی کارآموزی در کارگاه سازسازی واتلو عازم پاریس شد. وی این دوره را شش ماهه به پایان رساند و در آنجا بود که یکی از ویولن‌های ایشان مورد تایید یکی از بزرگ‌ترین نوازندگان ویولن جهان داوید اویستراخ نیز قرار گرفت. استاد بعد از بازگشت به ایران علاوه بر ویولن به ساخت اغلب سازهای ایرانی و رفع برخی اشکالات فنی و ساختاری آنها پرداخت. در سال ۱۳۴۸ هم زمان با سفر ویولنیست مشهور یهودی منوهین به ایران با دستور وزیر فرهنگ و هنر وقت، مجموعه‌ای از سازهای ایرانی به مدیریت ایشان در نمایشگاهی به بازدید در آمد. در روز بازدید ویولن استاد نظر منوهین را به خود جلب کرد و پس از نواختن و تحسین منوهین از ویولن استاد قنبری مهر آن ساز از طرف وزارت فرهنگ و هنر ایران به منوهین اهدا شد.

از ابداعات و تحولاتی که استاد قنبری‌مهر در زمینه‌ی اصلاح برخی سازهای قدیم ایران داشته‌اند می‌توان به ساز بربت اشاره کرد. خاستگاه بربت در موسیقی این منطقه از جهان قدمتی چند هزار ساله دارد. بر اساس اسناد مکتوب می‌دانیم در دوران ساسانی این ساز از جمله سازهای مهم در دربار پادشاهان ساسانی بوده و از بربت‌نوازان بنام ایرانی آن دوره مانند باربد و بامشاد سخن فراوان رفته است. پس از اسلام نیز این ساز تکامل یافت و گستره‌ی آن به مدد هنرمندان ایرانی در سراسر جهان اسلام از چین تا اندلس گسترش یافت. اما از دوران صفوی به بعد به تدریج از رواج آن در موسیقی ایران کاسته شد و به مدت تقریبی سیصد سال اثری از آن در موسیقی ایران وجود نداشت. از حدود هفتاد سال پیش ایرانیانی به آموختن مجدد آن علاقه‌مند شدند و چاره‌ای جز آن نبود که عود موجود در فرهنگ موسیقی‌های همجوار مانند موسیقی عربی را برای آموختن برگزینند. استاد قنبری‌مهر با تحقیقات خود دریافته بود که ابعاد بربت قدیم ایران با عود عربی امروزی قدری اختلاف داشته است. این استاد بر اساس حجاری‎ها و مینیاتورهای به‌جامانده از قرن‌های گذشته ارتباط اندازه بربت را با بدن انسان بررسی کرد و به استناد آن با همفکری نوازنده‌ی گرامی استاد حسین بهروزی‌نیا بربتی با دانش ساخت عود رایج اما با ابعادی بر اساس طرح‌های ایرانی آن ساخت. این ساز نسبت به عود عربی/عثمانی دارای دسته‌ای بلندتر و کاسه‌ای کوچک‌تر است که در تناسب بیشتری با رنگ صوتی سازهای ایرانی و ابعاد آنها برای نوازندگان ایرانی است. تا کنون که نزدیک بیست سال از این تغییرات ابداعی می‌گذرد این بربت بیش از پیش در میان ارکستر سازهای ایرانی برای خود جایی مشخص و شناخته‌شده باز کرده است. همچنین ایشان سرپنجه‌ای نیز با الهام از پرهای طاووس برای این ساز ابداع کرده‌اند که به سهولت کوک و نگهداشتن آن کمک شایانی کرده است. در ادامه تصاویری از بربت‌های استاد قنبری‌مهر که در موزه‌ی موسیقی ایران نگهداری می‌شوند آمده است.

از دیگر سازهای ابداعی این استاد می توان به بربت پوستی اشاره کرد که صفحه رویی آن ترکیبی از پوست و چوب است.