مردی که چندین دهه، صدای رسا و شفّافِ هنرمندان بود؛ …

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما

در رثایِ علی مرادخانی، از هجر و فراق، ناله و فغان نباید سَر داد.

مردی که چندین دهه، صدای رسا و شفّافِ هنرمندان بود؛

مردی که تا به آخرین نفس، به جان کوشید تا مبادا هنرمندی در رنج و عذاب سر به بالین گذارد.

مردی که در عینِ سکوت و مِتانت و وِقار، دریایِ درونش برای اعتلای هنرِ موسیقیِ این سرزمین، خروشان و توفنده بود.

در رثایِ چنین مردی:

باید از عشق گفت؛

از امید و آینده‌ایی دلگشا، غزلها سرود؛

و با شرحِ شوق‌پراکنی‌های جانانهٔ وجودش، نور در رگها جاری کرد.

جای جایِ ((موزهٔ موسیقی ایران)) آکنده از یادِ اوست که می‌بارد و اندوه می‌گسارَد.

نهالِ امیدی که به یادِ او در بوستانِ موزه به خاک نشانده‌ایم؛

هر روز ما را یادآور می‌شود که:

در تندبادِ حوادث و کشاکشِ روزگار باید که استوار بود و راست‌قامت،

و تاب آورد و راحت و آسایشِ خود را فدا کرد تا

دلی را شاد کنی

امیدی را به دلخسته‌ایی بازگردانی

و بی هوار و فریاد، گره‌گُشایِ دردمندان باشی.

و والاتر از همه چیز، و در یک کلام، عاشق باشی!

یادگارهایِ آن مردِ نادره‌کار بسیار است

ولی ((موزهٔ موسیقی)) تجلّی‌گهِ عشقِ بی‌کرانهٔ او به فرهنگ و هنرِ این سرزمین است و

جشنواره‌ایی باشکوه است از صحنه‌های دل‌انگیزِ

احترام و تکریم‌ و از خود گذشتگیهایِ او برای هنرمندانِ ایران‌زمین.

یادش همواره خجسته و فرخنده باد.

آن سو ادامه دارد

و

دارد

هنوز هم

خُنیایِ نایِ آن که دگر نیست.